| Tjongie's website: | |
| Recht |
Overpeinzingen bij een diploma
Hoe gaat dat wanneer je net een diploma hebt? Je bent er trots op, legt het bij thuiskomst netjes voor je op tafel en bekijkt het uitgebreid. Hmm, het is in 3 talen, blijkbaar mag de hele wereld weten dat jij een diploma hebt. In het Nederlands, in het Engels en ook in het Latijn. En het was een woordje in het Latijn dat me aanzette tot verdere gedachten, die ik hier dan met jullie wil delen.
Het is het woordje digna. In het Nederlands staat er: u bent gerechtigd de titel van bachelor of laws te voeren. En dat woordje gerechtigd heeft ook wel iets moois in zich, je hebt er recht op, maar het woordje digna wat waard(ig) betekent riep meer gevoelens op: je bent het waard, je wordt waardig geacht bachelor te zijn. Daar mag je best trots op zijn, je hebt er heel wat tijd ingestopt en de beloning is er naar. En ik ben er ook blij mee, begrijp me niet verkeerd, maar mijn gedachten gingen nog een andere kant op, daarover zometeen meer. Eerst nog eens zeggen dat ik er wel heel blij mee ben. Je wordt het waard geacht, dat betekent dus dat je het jezelf niet (ten onrechte) toeëigent, maar dat anderen je het verlenen. Het is niet gestolen, maar gekregen. Ze hebben het beoordeeld (daar hebben ze een paar weken over gedaan, dus reken maar dat het klopt) en vervolgens hebben ze de loftrompet aan de mond gezet.
Maar mijn gedachten gingen zoals gezegd wat verder. Mooi dat ik die titel mag dragen, maar is dat alles wat ik bereiken kan in het leven? Of is er meer? Zal ik ook waardig geacht worden aan te zitten aan de bruiloft van het Lam? Ben ik het waard om niet alleen een nieuwe titel, maar ook om een nieuwe naam te ontvangen?
Het woord waard(ig) komt in de Bijbel op diverse plaatsen voor. Het bekendste is misschien wel de gelijkenis van de verloren zoon (Lucas 15). Hij had het helemaal verprutst, de erfenis er doorheen gejaagd en met minder dan niks besloot hij terug te keren naar zijn vader: “ik ben niet meer waard uw zoon genaamd te worden, maar maak mij alstublieft tot één van uw knechten”. Maar daar wilde de vader niet van horen:: nee, je bent geen knecht, maar je bent mijn zoon, het beste gemeste kalf werd geslacht, de zoon kreeg nieuwe schoenen en een ring (als bevestiging van eeuwige liefde en trouw) en er werd een groot feest gegeven. Wat zag die vader toch in zijn zoon, want hij had zoals gezegd alles verbrasd en minder dan niks over.
Het lijkt er op dat de zoon iets krijgt wat hij niet verdient. Dat komt vaker voor. Hier is het een beloning die iemand krijgt, die hij eigenlijk niet verdient, maar het kan ook zijn dat iemand een straf krijgt terwijl hij het niet verdient. De meester denkt dat jij het hebt gedaan, maar je wist echt van niets. Een of beter gezegd hét bijbelse voorbeeld van iemand die straf krijgt terwijl hij het niet verdient vind je in Lukas 23. Daar staat iemand terecht en de rechter komt tot de conclusie: Hij heeft niets gedaan wat des doods waardig is. Niets waarop de doodstraf zal moeten volgen en toch, toch laat hij Hem doden.
Ik denk dat deze 2 geschiedenissen wel wat met elkaar te maken hebben. De verloren zoon uit de gelijkenis had het helemaal verbruid, maar de Vader rekende het hem niet aan. Hij had meer oog voor het berouw van de zoon.
Wij hebben het ook verbruid, maar God ziet ons aan in Zijn eigen Zoon, die de straf heeft gedragen en daarom acht God ons toch waardig om aan te zitten aan de bruiloft van het Lam. Dat mag ik vast geloven, maar begrijpen kan ik het maar moeilijk. Dat ik het waard ben om de titel bachelor of laws te voeren, ja dat komt door mijn eigen verdienste en is terecht. Maar dat ik het waard ben om eeuwig te leven met God, dat komt niet door mijn eigen verdienste en toch doet God alsof dat wel zo is. Hij is alle lof waardig!